Transformimi i Vilës 31 në një hapësirë arti ka ndezur diskutime të ndezura në sferën publike, veçanërisht mes studiuesve të historisë dhe aktivistëve të të drejtave të njeriut. Drejtoresha e Institutit për Demokraci, Media dhe Kulturë (IDMC), Jonila Godole, e ka quajtur këtë hap si një “akt cinik” dhe një “paradoks provokues”, përderisa Shqipëria nuk është përballur ende me të kaluarën e saj komuniste në mënyrë zyrtare dhe gjithëpërfshirëse.
Vila 31, dikur rezidencë e familjes së diktatorit Enver Hoxha dhe simbol i privilegjeve të nomenklaturës komuniste, po cilësohet si e papërshtatshme për të qenë një vend i artit pa e kthyer më parë në një hapësirë kujtese. Sipas Godolës, trajtimi i pjesëve të historisë me harresë selektive shpërfaq një qëndrim problematik ndaj vuajtjeve të mijëra qytetarëve që kanë përjetuar burgime, internime dhe persekutime gjatë diktaturës.
Ajo thekson se në vend që të promovohen iniciativa që rrezikojnë të relativizojnë të kaluarën, shoqëria shqiptare ka nevojë për një dialog të hapur e të sinqertë mbi historinë. Transformimi i burgjeve politike dhe kampeve të punës në muze do të ishte akti i parë për të ndërtuar një kulturë kujtese të qëndrueshme dhe për të ngritur vetëdijen kolektive.
Godole apelon për transparencë në proceset që kanë të bëjnë me ruajtjen e trashëgimisë historike, duke kërkuar që historia të mos përdoret për qëllime simbolike apo marketing kulturor, por të shërbejë si bazë për reflektim dhe ndërgjegjësim. Në këtë mënyrë, shoqëria shqiptare mund të shërojë plagët e së kaluarës dhe të ndërtojë një të ardhme me më shumë drejtësi e memorie historike të qëndrueshme.
