Në zemër të Tiranës, transformimi urban po merr përmasa të reja, shpesh në kurriz të frymëmarrjes qytetare dhe trashëgimisë kulturore. Një shembull domethënës është rikonstruksioni në rrugën “Myslym Shyri”, në ish-kinemanë “Dajti”, ku dikur buçisnin tingujt e filmave shqiptarë dhe të huaj. Sot, ky truall historik po i lë vend një qendre shumëfunksionale për rininë, e njohur si Qendra TEN, një projekt që fillimisht synoi të ruante identitetin e ndërtesës së vjetër.
Pavarësisht synimit për adaptim të strukturave ekzistuese, realiteti tregon një tjetër histori. Procesi i ndërtimit po shoqërohet me betonizim masiv, duke intensifikuar ndjeshëm efektin “ishull i nxehtë” në kryeqytet. Mbipopullimi i hapësirave urbane me kthime betoni, pa hapësira të menjëhershme të gjelbra ose zona freskuese, po rëndon mbi jetën e përditshme të qytetarëve. Temperaturat e larta gjatë verës janë kthyer në një normë shqetësuese, ndërsa mungesa e ajrimit natyror dhe zhurma e ndërtimit ndikojnë negativisht në mirëqenien e komunitetit vendas.
Ky model zhvillimi ngre pyetje të rëndësishme mbi prioritetet urbanistike të Tiranës. Në një kohë kur qytete të tëra në botë investojnë fuqishëm në rikuperimin e hapësirave publike dhe krijimin e qyteteve të gjelbërta e të qëndrueshme, Tirana duket se po shkon në drejtim të kundërt. Pa një program të qartë për ruajtjen e trashëgimisë dhe ekuilibrin midis ndërtimit dhe natyrës, kryeqyteti rrezikon të kthehet në një oaz të nxehtë betoni, ku historia, kultura dhe cilësia e jetesës treten nën peshën e pluhurit dhe temperaturave përvëluese.
