Në një histori që hedh dritë mbi mënyrën se si prona publike mund të kalojë në duart e interesave të veçanta, emri i Stavro Mëhillit, një punonjës modest si rojtar pranë ndërmarrjes së ujësjellësit të Bashkisë Himarë, u përfshi në një marrëveshje të dyshimtë të pronësisë tokësore në zonën bregdetare të Gjilekut.
Mëhilli u bë papritur pronar i një sipërfaqe prej 5512 metër katrorësh, në një kodrinë strategjike buzë bregdetit të Jonit, vetëm për 9 ditë. Tokën e regjistroi në emrin e tij në mënyrë të çuditshme, për t’ia kaluar menjëherë më pas bashkëshortit të një ish-ministre të qeverisë Rama, i cili më pas u shpall me statusin “investitor strategjik”.
Ky transferim i dyshimtë ngre pikëpyetje serioze mbi transparencën dhe qëllimin e vërtetë të regjistrimeve pronësore në këtë zonë elitare të bregdetit shqiptar. Në terren nuk ka asnjë tabelë informuese apo ndonjë shenjë tjetër që të tregojë ndonjë aktivitet investimi apo projekte zhvillimi. Kjo përforcon dyshimet se prona është përfituar në mënyrë fiktive për interesa privatë të lidhur me pushtetin.
Rasti i Mëhillit nuk është i izoluar, por pjesë e një skeme më të gjerë që është vërejtur në Rivierën shqiptare, ku prona shtetërore, përmes dokumenteve të diskutueshme dhe kalimeve të shpejta të pronësisë, i jepet personave që më pas favorizohen si “investitorë strategjikë”.
Kjo histori tregon nevojën urgjente për transparencë më të madhe institucionale dhe hetim të thelluar mbi mënyrën se si shpërndahen tokat në zonat turistike të vendit, për të parandaluar abuzimin me pasurinë publike në emër të zhvillimit.
