Me çantën e rëndë me libra në shpinë, mbesa 8-vjeçare e Sanije Brashës përballet çdo ditë me sfidën e rrugës së gjatë drejt shkollës “Sabaudin Gabrani”, rreth 3.5 kilometra larg banesës së saj në zonën e Astirit. Çdo mëngjes, ajo udhëton me një furgon në mes të trafikut të dendur, për të ndjekur mësimet në një shkollë që nuk ndodhet pranë komunitetit të saj. Kjo nuk është një histori e izoluar, por realiteti i dhimbshëm i shumë familjeve në zonat e Astirit dhe Yzberishtit.
Përkundër rritjes masive të popullsisë në këto lagje periferike të Tiranës, mungesa e infrastrukturës arsimore vazhdon të jetë një plagë e hapur. Premtime për ndërtimin e shkollave të reja janë bërë në çdo fushatë elektorale, por rezultatet kanë mbetur në letër. Fondet janë premtuar, themele janë inauguruar me zhurmë, por më pas heshtja bie – një cikël që përsëritet sa herë që afrohen zgjedhjet.
Kjo neglizhencë nga autoritetet vendore dhe qendrore ka pasoja të drejtpërdrejta për fëmijët e këtyre lagjeve. Mungesa e shkollave afër banesës i detyron ata të udhëtojnë kilometra larg, shpesh në kushte të pasigurta dhe stresuese. Prindërit, nga ana tjetër, përballen me kostot shtesë të transportit dhe pasiguritë për sigurinë e fëmijëve.
Ndërsa ndërtesat shumëkatëshe dhe qendrat tregtare po lulëzojnë në Astir dhe Yzberisht, shkollat mbeten një luks i përfolur, por i pamaterializuar. Fëmijët e këtyre zonave nuk kanë nevojë për premtime të bukura elektorale – ata kanë nevojë për arsim cilësor, afër shtëpisë së tyre, tani.
