Publikimi i përgjimeve që nxorën në pah biseda komprometuese mes Erion Veliajt dhe bashkëpunëtorëve të tij në burg, shkaktoi një debat të fortë në opinionin publik. Megjithatë, përtej përmbajtjes tronditëse, ky rast solli në vëmendje një tjetër dukuri shqetësuese: përdorimi i makinerisë mediatike nga vetë Prokuroria e Posaçme kundër Korrupsionit dhe Krimit të Organizuar (SPAK). Ajo që dikur shihej si institucion i pavarur dhe i zhveshur nga mekanizmat propagandistikë politikë, tashmë po adopton praktika që ndjekin logjikën e komunikimit të pushtetit.
Në ditët që paraprinë daljen e Veliajt para gjykatës, media të afërta me qeverinë, por edhe ato që konsideroheshin neutrale apo kritike, u ndërprenë nga një rrjedhë e qëllimshme materialesh të filtruar. Kjo sugjeron një ndërhyrje selektive të kontrolluar nga burime brenda strukturave të drejtësisë. E njëjta strategji, e njohur më parë si “veliajzimi” i komunikimit publik – pra ndërtimi i një rrëfimi të inskenuar ku perceptimi manipulon realitetin – duket se po zbatohet edhe nga SPAK.
Kjo situatë përforcon shqetësimin se institucioni po i afrohet stilit të propagandës politike, në vend që të ruajë besueshmërinë përmes transparencës dhe profesionalizmit. Nga një anë, kjo strategji mund të trajtohet si përpjekje për të konsoliduar mbështetjen publike ndaj punës së prokurorisë. Por nga ana tjetër, rrezikon të zbejë seriozitetin institucional dhe të krijojë perceptimin se SPAK ndikohet nga agjenda të momentit.
Nëse drejtësia vendos të bëhet pjesë e spektaklit mediatik, humbet rolin e saj themelor: të jetë dritëhije mbi të vërtetën, jo pjesë e një narrativi të përgatitur për konsum politik. Në këtë kontekst, “lali-zimi” i propagandës së SPAK është një kambanë alarmi për baraspeshën mes drejtësisë dhe opinionit publik.
