Në muajt e fundit të fushatës zgjedhore, partitë politike shqiptare kanë garuar për vëmendjen e votuesve me një valë premtimesh që, sipas ekspertëve ekonomikë, do t’i kushtonin buxhetit të shtetit dhjetëra miliardë euro nëse do të realizoheshin të gjitha. Këto premtime përfshijnë ulje drastike të taksave, rritje të ndjeshme të pagave dhe pensioneve, investime masive në infrastrukturë dhe subvencione të gjera për bizneset dhe sektorët jetikë.
Megjithëse premtimet elektorale janë një pjesë e pandashme e jetës politike, këtë herë ato janë karakterizuar nga mangësi serioze në analizën kosto-përfitim. Sipas Institutit të Monitorimit Ekonomik, asnjë nga partitë kryesore nuk ka paraqitur një plan të detajuar për financimin e këtyre angazhimeve, duke ngritur pikëpyetje mbi realizueshmërinë e tyre dhe ndikimin afatgjatë në ekonominë kombëtare.
Situata përkeqësohet më tej nga mungesa e transparencës dhe e llogaridhënies. Premtimet po konsiderohen gjithnjë e më shumë si mjete propagandistike për të fituar mbështetje të menjëhershme, në vend që të jenë pjesë e një strategjie që synon zhvillim të qëndrueshëm. Kjo qasje rrezikon të ushqejë më shumë cinizmin e qytetarëve ndaj politikës dhe të thellojë krizën e besimit që e ka kapluar skenën politike shqiptare.
Ndërkohë, organizatat ndërkombëtare dhe institucionet financiare paralajmërojnë se një deficit i papërballueshëm buxhetor do të çonte në destabilitet makroekonomik dhe rritje të borxhit publik, duke kufizuar seriozisht kapacitetin e shtetit për të përballuar krizat e ardhshme.
Në këtë kontekst, thirrjet për një debat të sinqertë publik dhe për vlerësim të pavarur të premtimeve elektorale janë më aktuale se kurrë, për të mos lejuar që entuziazmi elektoral të kthehet në barrë të ekonomisë së vendit.
