Nga Sebi Alla
Pas një procesi të gjatë regjistrimi online, me pengesa teknike dhe vonesa burokratike, rreth 246 mijë emigrantë shqiptarë arritën të regjistrohen për të votuar në zgjedhjet parlamentare të 11 majit. Ky angazhim shënon një hap të rëndësishëm drejt përfshirjes së diasporës në jetën politike të vendit, por fushata përtej kufijve ka pasur tone të njohura: premtime të paqarta dhe patriotizëm emocional.
Subjektet politike, përfshirë forcat e reja, kanë organizuar takime me komunitetet shqiptare kryesisht në Greqi, Itali, Gjermani dhe Britani. Ato janë karakterizuar nga slogane të fuqishme për “rikthimin e trurit” dhe “forcimin e rolit të diasporës”, por pa ofruar program konkret për çështje kyçe si mbështetja ekonomike, digjitalizimi i shërbimeve konsullore apo përfaqësimi institucional.
Shpesh, komunikimi është fokusuar në thirrje për “atdhedashuri” dhe “detyrim moral ndaj Shqipërisë”, duke shmangur përgjigje të qarta për sfidat reale me të cilat përballen shqiptarët jashtë vendit. Ndërkohë që diaspora është bërë një faktor financiar i rëndësishëm, me remitanca që kapin shifra të larta çdo vit, përfshirja e saj në politikë vazhdon të trajtohet më shumë si simbolikë sesa realitet praktik.
Ky kontrast midis entuziazmit elektoral dhe mungesës së planeve të qarta për angazhimin e diasporës tregon se roli i saj shihet ende si një rezervuar votash sesa një partner në zhvillimin e vendit. Nëse klasa politike e trajton diasporën vetëm në prag zgjedhjesh, pa investuar në politika të qëndrueshme për përfshirjen e saj, rrezikon të humbasë besimin e një pjese domethënëse të qytetarëve të saj.
