Mbrëmjen e djeshme, sallat e Bibliotekës Kombëtare u mbushën me zëra të ndjeshëm e të brishtë, që sollën në qendër të vëmendjes poezinë e tranzicionit – një homazh intim për humbjet e padukshme të kohës sonë. Nën tingujt e emocionit të pastër, 35 poetë nga breza dhe stile të ndryshme interpretuan vargjet e tyre, të mbarsura me dhimbjen, iluzionet dhe ndryshimet e një epoke që nuk kurseu askënd.
Kjo ngjarje poetike nuk ishte thjesht një lexim i zakonshëm. Ajo u kurua si një rrëfim kolektiv për ata që, në vorbullën e ndryshimeve politike, ekonomike dhe sociale pas rënies së regjimit komunist, humbën orientimin, identitetin apo thjesht shpresën. Poezia u shndërrua në dëshmi të jetës ndërmjet dy sistemeve – një pasqyrë e një tranzicioni të zgjatur, ku ëndrrat shpesh u shkrinë në përballjen me realitetin.
Në mesin e poezive të lexuara, një varg nxiti reflektim të thellë: “Thanë se atdheun e kemi bashkë, dhe na treguan një lumë a një pllajë, një imazh reje që tundej si erashkë…”. Me një gjuhë simbolike e të ngarkuar me ndjenjë, poezia shpreh zhgënjimin e heshtur ndaj premtimeve boshe dhe ndarjen e pabarabartë të shpresave të përbashkëta.
Poezia e tranzicionit nuk është vetëm një shkrim i së kaluarës, por një mënyrë për të kuptuar të tashmen. Në këtë edicion të veçantë, ato që u sollën nga poetët ishin më shumë se vargje – ishin kujtesa, apel, dhe mbi të gjitha, dëshmi e mbijetesës shpirtërore në kohë pa rrugë të qarta.
