Në kohë zgjedhjesh, politika shqiptare duket sikur hyn në një cikël të njohur, ku premtimet e mëdha dhe retorika patriotike marrin hov, ndërsa problemet reale të qytetarëve mbeten në hije. Në këtë kontekst, figura e liderit “global” rikthehet shpesh në diskursin publik—një figurë që shpallet si zgjidhje për çështjet kombëtare ndërkohë që harrohen hallet e përditshme të shqiptarëve.
Mungesa e kulturës politike, e trashëguar nga një e kaluar e izolimit autarkik, ka bërë që shumë qytetarë ta projektojnë shpresën te individët, jo te institucionet. Në vend të një debatit të thelluar mbi sfidat ekonomike, arsimin, shëndetësinë apo emigracionin masiv, vëmendja përqendrohet te personalitetet karizmatike dhe figurat me ambicie ndërkombëtare.
Çështja kombëtare, që shpesh instrumentalizohet në fushata si mjet mobilizimi, bëhet një perde që mbulon keqqeverisjen, korrupsionin dhe mungesën e transparencës. Ndërkohë, shqiptarët përballen çdo ditë me problematika konkrete: mungesën e vendeve të punës, rritjen e çmimeve, ikjen e të rinjve dhe mungesën e shpresës për të ardhmen.
Në këtë kuadër, lidershipi i vërtetë nuk qëndron te pozicionimi ndërkombëtar i liderëve, por te ndërtimi i institucioneve funksionale dhe rikthimi i besimit të qytetarëve në sistem. Vendi nuk ka nevojë për “liderë globalë” që flasin në konferenca ndërkombëtare, por për drejtues që dëgjojnë hallin e qytetarit në fshat e qytet, në vend e në diasporë.
Në fund, zhvillimi i qëndrueshëm nuk mund të vijë pa një rikonceptim të qeverisjes vendore dhe kultivimin e një elite politike që bashkëjeton me hallet reale të shoqërisë. Vetëm kështu mund të marrin jetë ideale si uniteti kombëtar dhe integrimi europian.
