Azilet shtetërore në Shqipëri janë menduar si strehë sociale për shtresat në nevojë, por kriteret përjashtuese shpesh i lënë më të pamundurit jashtë sistemit. Ndër to përfshihen mungesa e dokumentacionit për të vërtetuar vetminë apo mungesën e të ardhurave, si dhe standarde të ngurta administrative, që nuk reflektojnë realitetin social të individëve.
Për të moshuarit e vetmuar, që nuk kanë mbështetje familjare, zgjidhja e vetme mbeten azilet. Megjithatë, në qoftë se institucionet publike nuk e ofrojnë këtë mundësi, alternativat private bëhen shpesh të paarritshme për shumicën. Kostot mujore për një vend strehimi variojnë nga 40 mijë në 100 mijë lekë ose më shumë, në varësi të kushteve, shërbimeve shëndetësore dhe vendndodhjes.
Për më tepër, azilet private shpesh përballen me mungesë mbikëqyrjeje efektive nga shteti, duke sjellë problematika të thella në sigurinë fizike dhe emocionale të të moshuarve që strehohen atje. Kjo e bën situatën edhe më alarmante.
Ndërkohë që pabarazia sociale rritet, shteti mbetet pas në reformimin e politikave sociale për të garantuar dinjitetin e qytetarëve të moshuar. Me një shoqëri në plakje e sipër, nevojitet një rishikim urgjent i skemave të përjashtimit dhe rritja e kapaciteteve të azileve shtetërore. Për më tepër, subsidimi i shërbimeve sociale në sektorin privat mund të ishte një zgjidhje e përkohshme, por e domosdoshme.
Pavarësisht sfidave, një qasje e balancuar, e cila kombinon ndihmën financiare me reformimin e kritereve burokratike, mund të sigurojë që asnjë i moshuar të mos mbetet në mëshirë të fatit. Solidariteti i përbashkët është themelor për të garantuar një pleqëri të denjë për të gjithë.
