Në kampin e Gjadrit, situata e emigrantëve të vendosur aty po ngjan gjithnjë e më shumë me realitetet e errëta të kampeve të përqendrimit të epokave të kaluara. Tridhjetë e tetë emigrantë nga vende të Lindjes janë sistemuar në këtë kamp si pjesë e një marrëveshjeje të debatueshme midis Qeverisë shqiptare dhe asaj italiane. Sipas organizatave për të drejtat e njeriut, këta persona përballen me kushte të rënda jetese, mungesë të qasjes në drejtësi dhe forme të trajtimit çnjerëzor, duke e bërë gjendjen e tyre alarmante.
Mungesa e transparencës dhe pranisë së institucioneve të pavarura brenda kampit e kanë përkeqësuar më tej këtë krizë. Sipas raportimeve, të strehuarit nuk kanë liri qarkullimi, shërbime shëndetësore të mjaftueshme apo mbrojtje ligjore. Ky model i mbyllur dhe kontrollues i menaxhimit të tyre është pranuar nga autoritetet shqiptare nën presionin e politikave të jashtme, duke ngjallur kritika të forta nga shoqëria civile dhe organizatat ndërkombëtare.
Kritikët e kësaj marrëveshjeje e krahasojnë kampin me praktikat e Italisë fashiste gjatë Luftës së Dytë Botërore, kur territori shqiptar u përdor për burgime masive të popullsive të padëshiruara. Paralele historike të tilla hapin një debat të detajuar mbi ndikimin e politikave të emigracionit të sponsorizuara nga shtete të treta dhe rolin që luan Shqipëria sot në këtë skemë.
Në një Evropë që pretendon se mbështet vlerat humane dhe të drejtave të njeriut, ky realitet është një kujtesë e hidhur e kthimit prapa. A janë të gatshme institucionet shqiptare të mbrojnë dinjitetin njerëzor përballë ndikimeve gjeopolitike dhe interesave të huaja?
