Mbërritja e parë e refugjatëve në Gjadër më 11 prill shënoi fillimin e zbatimit të marrëveshjes mes Italisë dhe Shqipërisë për krijimin e qendrave të përkohshme për strehimin e emigrantëve të shpëtuar në Mesdhe. Por ky vendim ka shkaktuar reagime të ndryshme jo vetëm në Shqipëri, por edhe në Itali, ku në disa nga qendrat e pritjes për emigrantët është vërejtur një tension në rritje.
Shprehja “Do t’ju çojmë në Shqipëri” është bërë një formë presioni psikologjik ndaj emigrantëve nga punonjës apo përfaqësues në këto struktura në Itali. Edhe pse këto qendra nuk janë të mbipopulluara dhe disponojnë kapacitete të lira, kërcënimi me dërgimin në Gjadër është përdorur si mjet për të frenuar ankesa apo për të disiplinuar sjelljet brenda kampeve.
Vetë Gjadri, i parashikuar si një qendër ndihmëse për menaxhimin e rrjedhës së emigracionit drejt Italisë, po perceptohet nga shumë azilkërkues si një vend izolimi dhe larg ku çdo apelim i statusit të tyre bëhet më i vështirë. Kjo frikë thellohet edhe për shkak të mungesës së informacionit të mjaftueshëm dhe transparencës mbi kushtet dhe procedurat në këtë kamp.
Analistët kanë ngritur shqetësime se përdorimi i Gjadrit si mjet kërcënimi përbën jo vetëm një çështje etike, por mund të cenojë të drejtat e emigrantëve sipas konventave ndërkombëtare për refugjatët. Në këtë mënyrë, ajo që fillimisht u paraqit si zgjidhje humanitare dhe bashkëpunim i ri rajonal, po rrezikon të tërhiqet në polemika të forta gjithnjë e më shumë të lidhura me presione politike dhe praktika të diskutueshme në menaxhimin e krizës së emigracionit.
