Berisha zbriti këtë të martë në rrugët e Tiranës, jo si ish-presidenti apo ish-kryeministri që dikur njihej në çdo cep të vendit, por si një figurë e lodhur e rezistencës politike. Me një xhiro simbolike në tregun industrial, ai nuk kërkonte të fitonte simpatinë, por të dëshmonte se ende mbante ritmin – ritmin e moshës.
Një lëvizje që u komentua më shumë për gjendjen fizike të tij sesa për mesazhin politik. Urimet e qytetarëve si “Të rrosh sa malet!” dhe “Respekte për moshën” krijuan më shumë një ndjenjë nostalgjie sesa një ndjenjë besimi. Fëmijët që kërkonin foto e quanin “gjysh”, duke treguar harresën kolektive që koha sjell për figurat politike, pavarësisht historikut të tyre.
Ilir Vrenozi, zëri popullor i demokratëve të zhgënjyer, ishte ndoshta arsyeja që i dha shtysë Berishës për të dalë në rrugë. Në një kohë kur drejtësia po rihap çështje të korrupsionit, dhe besimi publik është lëkundur, programi i paraqitur nga Berisha tingëllonte i paqartë: mes premtimeve për “dyfishim… ose ulje” dhe konfuzioneve të tavanëve me “taksa, pa taksa”.
Përballë pyetjeve për drejtësi, përgjigjet e tij ishin më tepër poezi retorike sesa zgjidhje konkrete. Shitës që kërkojnë faljen e gjobave nuk mjaftojnë më. Mesazhi i kësaj fushate është i qartë: Berisha ecën si nga zakoni, më shumë për të vërtetuar se nuk ka hyrë ende në harresë, sesa për të ofruar vizion të ri politik.
Në fund, ai nuk doli nga tregu me ndonjë fitore politike, por me një numër të mirë hapash në këmbët e tij – një simbol i përpjekjes për rezistencë në kohë që gjithnjë e më shumë kërkon një politikë të re, jo nostalgji.
