Në nisjen e fushatës për mandatin e katërt, Kryeministri Edi Rama mbajti një fjalim ku theksi kryesor u vendos mbi objektivin e vendit për anëtarësim në Bashkimin Europian dhe përfitimin e pasaportës europiane. Megjithatë, fjalimi shpërfilli një nga problemet më të rëndësishme dhe të prekshme për qytetarët shqiptarë: mungesën e aksesit në ujë të pijshëm të sigurt dhe të vazhdueshëm.
Në disa zona të vendit, furnizimi me ujë mbetet i fragmentuar, me orare të kufizuara, dhe shpesh pa cilësinë e duhur për konsum njerëzor. Raportet nga institucione ndërkombëtare, përfshirë UNICEF-in dhe OBSH-në, tregojnë se Shqipëria ende nuk e ka përmbushur në mënyrë të qëndrueshme standardin minimal për furnizimin me ujë të pijshëm për të gjithë popullsinë.
Televizioni i fushatës paraqet një realitet të lakuar, duke theksuar arritje si rrugët apo dixhitalizimi i administratës, ndërkohë që nevojat bazike të qytetarëve shpesh lihen në hije. Premtimi për “pasaportën europiane” tingëllon joshës, por pa zgjidhur problemet elementare të përditshmërisë si uji i pijshëm, aspiratat për integrim mbeten më shumë retorikë sesa progres i prekshëm.
Kjo mospërputhje midis diskursit politik dhe realitetit social tregon një mungesë të qartë balancimi në prioritetet qeveritare. Ndaj, përpara se të synohet një pasaportë europiane simbolike, një qasje më pragmatike do të kërkonte sigurimin e kushteve bazë të jetesës — ku hyrja në BE duhet të matet jo vetëm me politika simbolike, por me ndërtimin real të një standardi europian në jetën e përditshme të shqiptarëve.
