Në zemër të qytetit Hangzhou, një metropol kinez me mbi 11 milionë banorë, ndodhet një nga eksperimentet më të guximshme të jetesës urbane kolektive të realizuar ndonjëherë: kompleksi Qianjiang “Regent”. Në këtë ndërtesë gjigande, jetojnë rreth 20 mijë persona – një numër që përkon me popullsinë e një qyteti të vogël. Por ajo që e bën këtë projekt të jashtëzakonshëm nuk është vetëm densiteti, por mënyra se si jeta brenda saj është konceptuar.
Pallati shumëkatësh është ndërtuar për të funksionuar si një qytet më vete. Ai përmban spitale të vogla, restorante, bare, supermarkete, palestër, sallone bukurie dhe dhoma të panumërta banimi. Banorët mund të kalojnë javë apo muaj pa pasur nevojë të dalin jashtë, duke qenë se çdo shërbim i përditshëm është i përfshirë në infrastrukturën e ndërtesës.
Kjo mënyrë jetese, ndonëse duket praktike dhe ekonomike për rrjedhën e shpejtë të jetës urbane, ngre pyetje të rëndësishme në lidhje me ndarjen sociale, mirëqenien mendore dhe mungesën e kontakteve me jetën natyrale. Përkrahësit e modelit theksojnë efikasitetin energjetik, sigurinë dhe lehtësimin e trafikut, ndërsa kritikët e shohin atë si një formë izolimi modern që mund të ndikojë negativisht në shëndetin psikologjik të individëve.
Qianjiang “Regent” është më shumë se një ndërtesë – është një simbol i sfidave dhe zgjidhjeve që ofron urbanizimi ekstrem në Kinë. Ai shtron pyetjen: në përpjekje për të përballuar mbipopullimin dhe presionin e qyteteve moderne, a po rrezikojmë thelbin e marrëdhënieve njerëzore dhe kontaktit me botën jashtë?
