“Nuk ka ikur asnjë ditë!” – është fjalia që përshkon çdo kujtim, çdo heshtje në shtëpinë e familjes Toshka. Aurela, nëna e Stiven Toshkësit, i flet birit të saj në ditëlindjen e 22-të, por kjo datë ka mbetur pa të. Zemra e saj feston me dhembje të heshtura, ndërkohë që drejtësia ende nuk ka thënë fjalën e saj.
Stivi u vra në mënyrë brutale për një ndjenjë dashurie, një lidhje që u kthye në tragjedi. 22-vjeçari nuk ishte vetëm një viktimë e një marrëdhënieje të komplikuar, por edhe e mungesës së reagimit të sistemit ligjor. Autori i krimit, pavarësisht provave dhe dëshmive të shumta, nuk është përballur ende me pasojat ligjore që i takojnë.
Ngjarja ka tronditur opinionin publik dhe ka ngritur shumë pikëpyetje për funksionimin e drejtësisë në vend. Si mundet që një jetë të shuhet, ndërkohë që gjykatat heshtin? Megjithëse familja kërkon dënim të merituar, duket se institucioneve u mungon vullneti për të vepruar. Kjo padrejtësi vazhdon të lëndojë më tej prindërit e Stivit, të cilët ndihen të pabesuar nga një shtet që duhet t’i kishte dhënë siguri.
Megjithatë, komuniteti dhe mbështetësit e familjes nuk janë ndalur. Çdo përvjetor, çdo thirrje për drejtësi, është një përpjekje për të mos lejuar që rasti i Stivit të harrohet. Sepse ai është më shumë se një statistikë – ai është një jetë, një ëndërr e ndërprerë, dhe një djalë që jeton në kujtimet e të gjithëve.
Deri kur drejtësia të flasë, zëri i nënës së tij është një kujtesë e gjallë: “Stivi nuk ka ikur. Ai është ende me ne.”
