Pali Shyte, një 86-vjeçar nga Shqipëria, jeton i vetëm dhe i harruar prej më shumë se 15 vitesh. Djali i tij, i cili jeton në Itali, e ka braktisur plotësisht pa asnjë kontakt apo mbështetje. “Kam një djalë në Itali, ai më braktisi fare ka 10-15 vjet, s’merr as në telefon, as gjë,” thotë Pali, i mbuluar nga pikëllimi.
Gjendja shëndetësore e Palit është e rënduar, por mungesa e kujdesit familjar e ka përkeqësuar edhe më tepër situatën. Ai jeton me një pension minimal dhe varet nga ndihma e rastësishme e fqinjëve ose ndonjë kalimtari të dhembshur. Për të moshuarin, netët janë të gjata dhe të ftohta, jo vetëm fizikisht, por edhe emocionalisht. Ai e përshkruan jetën e tij si “pa kuptim”, duke shtuar me trishtim se “po thuaj shyqyr i qoftë Zotit, s’do me ma marrë shpirtin”.
Nuk është rast i izoluar — mijëra të moshuar shqiptarë përballen me të njëjtën braktisje nga fëmijët e tyre, të cilët emigrojnë dhe shpesh harrojnë rrënjët e tyre. Ky është një realitet i hidhur që ekspozon mungesën e strukturave institucionale për mbështetjen e të moshuarve të pambrojtur. Për më tepër, mungesa e investimeve në shërbime sociale e bën edhe më dramatike situatën e tyre.
Megjithëse shoqëria shqiptare është tradicionale dhe e njohur për respektin ndaj të moshuarve, raste si ai i Palit tregojnë një ndryshim të dhimbshëm të vlerave në epokën moderne. Nëse kjo tendencë vazhdon, brezi i tretë do të mbetet gjithnjë e më i margjinalizuar. Për këtë arsye, ndërgjegjësimi publik është më se i domosdoshëm për të rikthyer humanizmin në zemër të familjes.
