Mashtrimi publik nga Policia e Shtetit nuk është më thjesht një gabim; ai është kthyer në një praktikë të përsëritur që minon besimin e qytetarëve tek institucionet shtetërore. Kur qytetari kërkon të ndiejë siguri dhe transparencë, përballët me deklarata publike të pavërteta, shpeshherë në ngjarje me pasoja të rënda.
Rasti i Elbasanit gjatë fushatës zgjedhore është ndër më të rëndët. Një vrasje ndodh në mes të ditës dhe publikisht, drejtori i përgjithshëm i policisë jep deklarata që nuk përputhen me dëshmitë dhe provat. Jo vetëm që nuk kërkohet përgjegjësi, por heshtja institucionale e shoqëron këtë mashtrim, duke e bërë më të dëmshëm.
Për më tepër, në një shoqëri demokratike, organet e rendit duhet të jenë modeli i etikës dhe profesionalizmit. Nëse ato bien në kurthin e manipulimit të realitetit, atëherë qytetari humb çdo shpresë për drejtësi. Prandaj, është me rëndësi jetike që këto akte të mos kalojnë pa pasoja.
Në fakt, shumë vende perëndimore i trajtojnë mashtrimet nga zyrtarët publikë, përfshirë policinë, si vepra serioze penale. Dënimi i tyre nuk është hakmarrje, por një mekanizëm për të ruajtur integritetin institucional.
Në Shqipëri, mungesa e një precedenti ndëshkues e ka kthyer këtë sjellje në normë. Duke mos i kërkuar përgjegjësi Policisë për manipulim dhe mashtrim publik, krijohet një kulturë pandëshkueshmërie. Kjo vetëm sa e largon më tej shtetin nga qytetarët dhe i hap rrugë krizës së besimit publik.
Si shoqëri, duhet të vendosim një standard të ri: transparenca nuk është opsionale; ajo është e domosdoshme. Dhe kur Policia mashtron, duhet të mbajë përgjegjësi ligjore dhe morale. Vetëm atëherë mund të pretendojmë një shtet funksional.
