Analisti Andi Bushati ka ngritur shqetësime serioze për mënyrën se si SPAK po menaxhon perceptimin publik. Sipas tij, organi i posaçëm antikorrupsion po maskon mungesën e rezultateve konkrete përmes një makinerie të mirëorganizuar propagandistike. Kjo makineri, siç thotë Bushati, ndërtohet me ndihmën e mediave dhe analistëve të përzgjedhur, të cilët shpërndajnë mesazhe që më shumë i shërbejnë imazhit se sa hetimit real.
Ai pranon se vetë dikur ka rënë pre e këtij manipulimi, duke besuar se SPAK po përgatiste “bomba” të mëdha anti-korrupsion. Megjithatë, sipas tij, e vërteta është se shumë nga këto çështje rezultojnë të zbrazëta ose përdoren për të krijuar mbulesë ndaj figurave politike të larta. Për shembull, ai përmend rastin e Erion Veliajt, ku sipas Bushatit, tymnaja e medieve shërben më shumë për të krijuar iluzion sesa për të vendosur drejtësi.
Për më tepër, Bushati argumenton se kjo strategji shpërqendron publikun nga dështimet reale të SPAK dhe krijon një ndjesi të rrejshme eficience. Në vend që të rritet llogaridhënia, krijohet një klimë ku kritikat etiketohet si sulme ndaj “drejtësisë së re”.
Duke qenë se transparenca është thelbësore për një sistem drejtësie të besueshëm, këto akuza ngrenë pikëpyetje serioze për integritetin dhe përqendrimin profesional të SPAK. Këto vlerësime të Bushatit nxisin një debat të nevojshëm mbi mënyrën se si funksionon drejtësia në praktikë dhe çfarë roli luan media në këtë proces. Në fund të fundit, një shtet ligjor nuk ndërtohet mbi propagandë, por mbi rezultate konkrete dhe përgjegjësi institucionale.
